پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد

 

ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

 

بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

 

عمــــرى دراز، صرف در این كـوره راه شد

 

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

 

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

 

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

 

حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

 

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

 

 رنج مـــــرا ندیده كـــــه رویــــم سیـاه شد

 

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

 

آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

 

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

 

آن را كـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد